ژان ژاك روسو در سال 1712 در شهر ژنو زاده و در زندگاني بدبخت بوده است. مادرش زود از دنيا رفت و پدرش كه ساعت ساز بود به سبب بعضي پيش آمدها نتوانست از او نگهداري
كند. روزگارش همه به دربدري و بي خانماني گذشت و سبب اصلي آن هوسناكي و تندمزاجي و غرور و خودپسندي بسيار و سوء ظن شديد بود. به هر حال تحصيل مرتبي نتوانست بكند و فضل و كمال فراواني نياموخت اما مردي حساس و با ذوق و پرشور و صاحب قلم بود و او يكي از بزرگترين نويسندگان فرانسه است. گفته هايش غالباً با عقايد متعارف و احكام ظاهر عقل مخالفت دارد اما با بلاغت تمام و حرارت مفرط مقرون است چنان كه هر چند آنچه نوشته به نثر است مي توان او را شاعري بزرگ دانست از اين رو نوشته هايش در افكار تاثير كلي داشته است. تا نزديك چهل سالگي اثر مهمي از او ظاهر نشد تا اين كه انجمن ادبي يكي از شهرهاي فرانسه مسئله اي ميان دانشمندان طرح كرد كه در آن باب رساله بنويسند و جايزه بگيرند و مسئله اين بود : آيا تجديد عهد علم و ادب و هنر براي تهذيب مردم سودمند بوده و يا زيان رسانيده است ؟ روسو در اين مسابقه شركت كرد و جايزه را برد و آوازه اش بلند شد. گفتار او مبتني بود بر اين كه علم و ادب ظاهر مردم را آراسته مي كند اما باطن را فاسد مي سازد طبع را منحرف مي نمايد و بدل و دماغ حالتي مصنوعي مي دهد مختصر اين كه مردم عالم و هنرمند مي شوند اما آدم نمي شوند.
سه سال بعد همان انجمن باز موضوعي را طرح كرد به اين مضمون : منشا عدم مساوات ميان مردم چيست و آيا قانون طبيعت آن را روا مي دارد؟ در جواب اين سوال روسو رساله اي نوشته است كه معروف است به نام گفتار در عدم مساوات ميان مردم و بنياد سخن او اين است كه عدم مساوات ميان مردم بواسطه هيئت اجتماعيه يعني مدنيت روي داده كه انسان را از حال طبيعي بيرون كرده است. مردم در حال طبيعي تفاوتهايي با هم دارند اما آن تفاوت ها طبيعي است و مضر به حال ايشان نيست. انسانِ طبيعي و آزاد و خوش است انسانِ اجتماعي بد و بنده و ناخوش مي شود زيرا كه در حال طبيعي ذهن انسان فقط مشغول به دو چيز است ........
سير حكمت در اروپا - محمد علي فروغي
نظرات شما عزیزان:
